Potknięcie malarza z Hiddensee Henniego Lehmanna
Henni Lehmann - córka berlińskiego lekarza - poślubiła prawnika Karla Lehmanna w 1888 roku. Jako pewna siebie osobowość, podkreślała swoją miłość do malarstwa. Jednak, podobnie jak wiele innych malarek swoich czasów, musiała studiować sztukę w szkołach publicznych, które skrytykowała za brak profesjonalizmu w artykule z 1913 roku. W 1907 roku zbudowała letnią rezydencję dla swojej rodziny na Hiddensee, którą zaplanowała z wielką starannością, aby dom wtopił się w krajobraz wyspy. W rezultacie powstała architektura wzorowana na krytych trzciną chatach rybackich. Henni Lehmann przez całe życie była bardzo zaangażowana społecznie. Jej letni dom na Hiddensee stał się również miejscem spotkań towarzyskich. W 1914 roku wraz z pastorem Arnoldem Gustavsem oraz nauczycielami Bergiem i Gutzmannem założyła "Natur- und Heimatschutzbund Hiddensee".
"W 1922 roku Henni Lehmann założyła "Hiddensoer Künstlerinnenbund". Stodoła piekarza Schwartza obok jej domu została przekształcona w budynek wystawowy "Blue Barn". Tutaj artyści z całych Niemiec mogli pokazywać swoje prace turystom odwiedzającym Hiddensee. Niestety z tego okresu nie zachowała się ani księga gości, ani przegląd wystawy. Znane są jedynie nazwiska artystów. W 1934 roku Henni Lehmann sprzedał Błękitną Stodołę Elisabeth Niemeier. Ona również organizowała wystawy w budynku, który już dawno stał się sławny. Dla Henni Lehmann, nawróconej Żydówki, życie na wyspie stawało się coraz trudniejsze. Wioska Vitte, w której znajdował się jej dom letniskowy, reklamowała się w swojej broszurze z 1922 r. zdaniem "Żydzi nie są tu akceptowani". Wyspa Hiddensee stała się antysemicka. W 1937 r. Henni Lehmann - cierpiąca na raka - odebrała sobie życie" (Źródło - Hiddensee - Die besondere Insel für Künstler autorstwa Ruth Negendanck s. 56).
Miłość Henni Lehmann do krajobrazu i flory wyspy Hiddensee jest nieuchronnie odzwierciedlona w jej obrazach, z których niestety tylko kilka przetrwało do dziś.
