De G.M. van de gitaar trapt het Internationale Gitaarfestival af op 22 augustus in de Kunsthalle Kühlungsborn.
G. M. van gitaar
Klinkt mysterieus. G.M. van gitaar. Geen idee wat er achter de letters G.M. zou kunnen zitten?
Heel eenvoudig: G.M. staat voor GermanMasters.
Duitse meesters van de gitaar? Een beetje overdreven? Niet echt, hoewel de vier G.M., Helmut "Joe" Sachse, Uwe Kropinski, Gerhard "Charlie" Eitner en Jürgen Heckel, zichzelf niet als zodanig (willen) zien. En zeker niet als DE G.M., want er zijn er natuurlijk nog een paar meer.
Maar laten we eerlijk zijn, deze vier namen vertegenwoordigen een generatie muzikanten (geboren in 1948, 52 en 55) die de jazz - vooral in de DDR - een onmiskenbare, unieke muzikale signatuur hebben gegeven en dat nog steeds doen - nu in heel Duitsland en daarbuiten. Dit is niet mogelijk zonder "meesterschap" op het instrument.
Deze vier G.M.'s van de gitaar komen nu voor het eerst samen op het podium in een gezamenlijk concert! Ontelbare uren van oefenen, ontelbare gebroken snaren en afgelegde of gevlogen kilometers liggen achter hen. Kleine en grote concertpodia, zalen en kroegen, soms groot en soms klein publiek, slecht en goed betaalde optredens - kortom: vier levens geleefd door jazzmuzikanten. Bij elkaar opgeteld meer dan 200 jaar jazz.
De invloeden van andere gitaristen waren talrijk en gevarieerd. Charlie Christian, Derek Bailey, Wes Montgomery, Pat Martino, John McLaughlin, Jimi Hendrix, Pat Metheny, John Scofield, Larry Coryell, Paco de Lucia en vele anderen hebben op verschillende manieren hun stempel gedrukt op het spel van "Joe", Uwe, "Charlie" en Jürgen en uiteindelijk bijgedragen aan de groei van vier zeer individuele muzikale signaturen. Blues, rock, flamenco, jazz, pop. Alles komt terug in het spel van de vier muzikanten. Deze stromen vloeien vaak in elkaar over of vertakken zich in een grote delta. Soms overheerst het water met woeste stroomversnellingen, soms glijdt de rustige en vredige rivier voorbij.
Helmut "Joe" Sachse is de "vrijste" speler van de vier G.M., maar de vrijheid van zijn spel is gebaseerd op een levendig bewustzijn van de geschiedenis, op de intensieve studie van zijn meesters. Sachse is ondenkbaar zonder zijn liefde voor het geschreven woord van Tucholsky, Morgenstern, Kishon ... Niet zonder zijn schroevendraaier (die eigenlijk een draaier wordt genoemd) en zonder zijn gitaarkoffer, die een metrum wordt, vooral tijdens soloconcerten.
Gerhard "Charlie" Eitner combineert kracht en energie met gevoeligheid in zijn spel. Zijn muzikale thuis in de jaren 1970 en 80 waren de bands "Fusion", "Unit" en Hannes Zerbe's "Blechband".
Zijn muziek, die altijd gericht is op het gebaar van het lied, beweegt zich tegenwoordig in het spanningsveld tussen blues roots, kamermuziek, folk, soul en jazz.
Uwe Kropinski is een solo-gitarist. Hij versmelt de jazzgitaar met de mediterrane gitaartraditie op een vaak adembenemende manier. De body van zijn gitaar wordt een percussie-instrument. Hij speelt zo virtuoos dat je denkt naar minstens twee muziekstukken te luisteren. Het gesproken woord speelt ook een belangrijke rol voor Uwe. Tijdens concerten speelt hij niet alleen gitaar, maar draagt hij ook teksten voor van Rilke, Eichendorff en Benn.
Jürgen Heckel werd besmet met het gitaarvirus door de muziek van Carlos Santana, John McLaughlin en Weather Report. Onder deze invloed richtte hij in 1978 de band BAJAZZO op, die in de jaren 80 een van de drukste bands in de DDR was en tot op de dag van vandaag het speelterrein is voor Jürgen's muzikale ideeën. Als producer werkt hij met allerlei soorten muzikanten.
Nu staan ze met z'n vieren op het podium:
Helmut "Joe" Sachse, Uwe Kropinski, Gerhard "Charlie" Eitner en Jürgen Heckel.
Ze spelen allemaal solo, maar er zullen ook verschillende "oude" en "nieuwe" duo-opstellingen zijn. En natuurlijk een rol in een kwartet!
Een topontmoeting van de "G.M. van de gitaar"!
Ulf Drechsel
